Asset Publisher
Zając - Funkcje martwych drzew
„Las, w którym nie ma martwych drzew jest chory” – Prof. Andrzej Strumiłło
Zając (Lepus europaeus)
Zając szarak jest ssakiem z rodziny zającowatych. Długość ciała do 70 cm, wysokość około 30 cm, waga 3 do kg. Pokryty jest maskującą sierścią zwaną turzycą, ma długie uszy (słuchy), nogi zwane skokami, przy czym tylne są znacznie dłuższe od przednich.
Jest gatunkiem stepowym, preferuje otwarty teren. W lesie pojawia się rzadko, nie lubi terenów podmokłych. Jest wyłącznie roślinożercą. Wiosną i latem żywi się nadziemnymi częściami roślin, jesienią i zimą korzonkami, pędami i korą drzew i krzewów.
Samica w ciągu roku w sprzyjających warunkach wydaje nawet 3 mioty po 2do 5 młodych. Jednak liczebność zajęcy systematycznie maleje. Przyczynia się do tego kurczenie się odpowiednich dla nich siedlisk, duże monokultury upraw, presja drapieżników.
Jest gatunkiem łownym z okresem ochronnym.
Funkcje martwych drzew
Obumarłe drzewa powoli rozkładając się systematycznie nawożą glebę. Pozostawione w lesie kłody są miejscem bytowania wielu wzajemnie od siebie zależnych gatunków owadów, skąposzczetów, wijów, pajęczaków, ślimaków. Są miejscem schronienia dla wielu zwierząt leśnych. Rośnie na nich kilkadziesiąt gatunków mchów. 95% grzybów mikoryzowych związane jest z butwiejącym drewnem. Wykroty po wywróconych drzewach to miejsce schronienia nie tylko dla drobnych zwierząt, ale również dla dzików, jeleni, łosi.
Fundamentalną zasadą trwałej gospodarki leśnej jest zapewnienie warunków rozwoju różnym grupom organizmów żyjącym w lasach. Dlatego leśnicy pozostawiają w lesie drzewa obumarłe, powalone. Dzięki temu zachowane są proporcje gatunkowe i populacyjne wszystkich organizmów tworzących las.
Leżące obok ścieżki Zieleń drzewa, kłody, gałęzie świadczą o tym, że las jest poprawnie zagospodarowany.
Asset Publisher
Lilia złotogłów najpiękniejszy kwiat lasu
Lilia złotogłów najpiękniejszy kwiat lasu
Gdy zakwita, nie potrafię sobie odmówić, robię zdjęcia, by podzielić się jej niezwykłą urodą. Jest byliną wyrastającą ze złocistej cebulki do wysokości jednego metra. Duże, bardzo dekoracyjne kwiaty stały się jej utrapieniem, bo bardzo wiele jej stanowisk zostało zniszczonych przez ludzi, którzy przesadzali roślinę do swoich ogrodów. Obecnie należy do roślin prawem chronionych. Kwiaty wieczorem wydzielają upojny zapach, wabiąc motyle z rodziny zawisakowatych. Gdy sprawdzam w okresie kwitnienia miejsca, gdzie rosną te rośliny, czasami nie mogę się ich doszukać, bo zawiązujące się pędy kwiatowe są przysmakiem saren, a tych w lesie na Zdrojkach nie brakuje. Legenda opowiada historię boga Jowisza, który zdecydował obdarzyć Herkulesa nieśmiertelnością. Podczas próby zabrania dziecka z ramion Junony, Jowisz obudził ją, a ta prysnęła kropelkami mleka na niebo i ziemię. Na niebie z tych kropel powstała „Droga Mleczna”, a na ziemi – lilie. Kwiaty te powstały więc mleka bogini - symbolizują czystość i majestatyczność. Symbol lilii od wieków wykorzystywany jest w chrześcijaństwie, stał się godłem harcerstwa, a w heraldyce to symbol francuskiej linii Burbonów.
