Asset Publisher Asset Publisher

Piesze i rowerowe ścieżki dydaktyczne ZDROJKI

Piesze i rowerowe ścieżki dydaktyczne ZDROJKI ułatwią poruszanie się po okolicy, przybliżą specyfikę pracy leśnika oraz pozwolą na łatwe przyswojenie niektórych problemów przyrodniczych

Piesze i rowerowe ścieżki dydaktyczne ZDROJKI

Piesze i rowerowe ścieżki dydaktyczne ZDROJKI ułatwią poruszanie się po okolicy, przybliżą specyfikę pracy leśnika oraz pozwolą na łatwe przyswojenie niektórych problemów przyrodniczych.

Trasy ścieżek usytuowane są w południowo-wschodniej części Złotogórskiego obszaru chronionego krajobrazu. Biegną od osady nadleśnictwa przez las Zdrojki, Szadowskie Góry i Karpaty do Władysławowa.

Zaprojektowane zostały w sposób umożliwiający łatwe korzystanie z nich zarówno przez mieszkańców Turku, jak i Władysławowa. Urządzono 9 punktów dydaktycznych oraz 6 miejsc widokowych. Trasy biegną obok miejsc związanych z historią: przy pomniku żołnierzy AK z oddziału Groźny, obok krzyża na cmentarzu cholerycznym, na trasach liczne kapliczki.

Rosnące tu lasy pełnią liczne funkcje i doskonale nadają się do prowadzenia w nich edukacji przyrodniczej. Są to wały morenowe utworzone przez lodowiec, o różnicach wysokości do około 50 m, podatne na erozję; dlatego lasy porastające pagórki pełnią ważną funkcję glebochronną. Przeważają lasy sosnowe i sosnowo-dębowe. Zróżnicowanie siedlisk jest znaczne – od ubogiego boru sosnowego w Karpatach do świetlistej dąbrowy w Zdrojkach.

Bogactwo gatunków roślin naczyniowych jest olbrzymie. Występują liczne gatunki chronione, w tym: lilia złotogłów, dziewięćsił bezłodygowy, widłak goździsty, pomocnik baldaszkowaty, kruszczyk szerokolistny, paprotka zwyczajna, mącznica lekarska, konwalia majowa. Można obserwować liczne gatunki owadów, płazów, ptaków i ssaków.

W 2008 oddano do użytku przy siedzibie nadleśnictwa Izbę Edukacyjną ZDROJKI, która zastąpiła dotychczas funkcjonującą, w ramach ścieżek, małą salkę. Są w niej organizowane zajęcia dydaktyczne, wystawy tematyczne i inne spotkania

 

Zorganizowane grupy mogą podróżować po ścieżkach w towarzystwie pracownika Nadleśnictwa, po wcześniejszym uzgodnieniu terminu.

 

Urządzono 9 punktów dydaktycznych, w których omawiane są następujące tematy:

punkt 1 – Uprawy leśne – sposoby odnawiania lasu

punkt 2 – Funkcje lasu

punkt 3 – Ochrona lasu – prognozowanie występowania owadów

punkt 4 – Pożarzysko – skutki pożarów przyziemnych

punkt 5 – Sukcesja naturalna na gruncie rolnym

punkt 6 – Łowiectwo

punkt 7 – Jar w Międzylesiu – skutki erozji gleb

punkt 8 – Pożarzysko – skutki całkowitego pożaru lasu

punkt 9 – Parowy w lesie Zdrojki

 

W punktach dydaktycznych ustawiono tablice, na których krótko opisano przedstawiane tu zagadnienia. Na trasach wyznaczono 6 punktów widokowych, z których można podziwiać piękno miejscowego krajobrazu, malownicze pagórki częściowo porośnięte lasem.

Z niektórych miejsc, przy dobrej pogodzie, widać Turek z charakterystycznymi wieżami, kościół we Władysławowie, wieżę radiową w Kotwasicach.

Wszystkie trasy mają swój początek i koniec w tym samym miejscu, stanowią zatem pętlę, którą można pokonać w dowolnym kierunku. Podana niżej długość trasy liczona jest od startu przy nadleśnictwie. W przypadku podróżowania z Władysławowa, należy po dojeździe szlakiem czarnym odpowiednio łączyć inne szlaki.


Asset Publisher Asset Publisher

Zurück

Jadalna czy śmiertelnie trująca?

Jadalna czy śmiertelnie trująca?

Wiosenne grzyby - Piestrzenica kasztanowata (Gyromitra esculenta)

Dość pospolicie występujący na nizinach Europy grzyb z rodziny krążkownicowatych o wyjątkowym wyglądzie, nazywany potocznie babieusz, babie uszy lub babiuch. Rośnie na ziemi w uprawach leśnych, młodnikach, ale również w prześwietlonych starodrzewach sosnowych na glebach piaszczystych. Częściej można go spotkać w czasie mokrych wiosen – takich, jaką właśnie mamy, od kwietnia do początku czerwca. Posiada kapelusz, jeśli można go tak nazwać, od 3 do 10 cm średnicy. Jest zazwyczaj koloru brązowego o różnej intensywności, niejednokrotnie bordowo-brązowy, nieregularny, pomarszczony przypominający fałdy mózgowe. Trzon biały w środku jest pusty, nieregularny, powykręcany u podstawy szerszy, zazwyczaj spłaszczony. Grzyb jest bardzo delikatny, kruchy o przyjemnym smaku i zapachu młodych orzechów.
Od kilku lat nie widziałem piestrzenic, mimo że jestem w lesie praktycznie codziennie. Zapewne powodem były, ostatnimi laty, suche wiosny. W tym roku pojawiło się ich sporo w różnych miejscach. Ostatnio takie ilości widziałem bardzo dawno temu, w okolicach roku 2002/2003. Przyszedł mi wtedy do głowy pomysł, żeby ich nazbierać i w jakiś sposób sobie przygotować. Byłem wprost przekonany i pewnie tak było, że grzyby te jadłem pracując w latach 90. w leśnictwie Zdrojki. Gdy miałem już je przygotowane, coś mnie tknęło i zacząłem szukać informacji o nich w atlasie grzybów. To, co wtedy przeczytałem, mnie zszokowało! Okazało się, że grzyb, którego wcześniej kilkukrotnie miałem „przyjemność” jeść to gatunek trujący i nie wolno go spożywać pod żadną postacią. Niestety cały mój zbiór wyrzuciłem. Nie odważyłem się ich świadomie zjeść.
W nazwie łacińskiej tego grzyba jest pewien paradoks. Pierwszy człon jego nazwy Gyromitra świadczyć może o tym, iż grzyb ten zawiera gyromitrynę, śmiertelnie trującą, lotną substancję, i tak jest faktycznie. Przymiotnik esculenta zaś - znaczy jadalna. W taki oto sposób mamy piestrzenicę jadalną, która w rzeczywistości jest trująca.
Bardzo podobna do kasztanowatej jest piestrzenica olbrzymia, która ponoć nie zawiera gyromitryny. Jest ona jednak o wiele rzadsza, w Polsce zagrożona wyginięciem, a dokładne jej rozpoznanie wymaga użycia specjalistycznego sprzętu. Ponoć bywa też mylona ze smardzami.