Asset Publisher Asset Publisher

Hodowla lasu

Hodowla lasu dąży do zachowania ciągłości produkcji drewna przez uzupełnianie drzew i drzewostanów ubywających z lasu na skutek użytkowania i naturalnie postępujących procesów. Celem jest zachowanie trwałości i wysokiej produkcyjności lasów oraz ciągłości rozwoju i stabilności ekosystemów leśnych oraz wzbogacanie bioróżnorodności.

Podstawą do planowania czynności hodowlanych jest typ siedliskowy lasu, planowany typ drzewostanu oraz istniejące potrzeby hodowlane drzewostanu. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do  dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Optymalny w stosuku do siedliska skład gatunkowy pozwala uzyskać drzewostany zasobne  i odporne na zagrożenia biotyczne i abiotyczne

Hodowlany cel produkcji realizowany jest w poszczególnych fazach wrostu i rozwoju lasu poprzez wykonywanie różnych prac lub cięć pielęgnacyjnych. W uprawach leśnych wykonuje się prace pielęgnacyjne polegające na odchwaszczaniu i uwalnianiu sadzonek z krzewów i niepożądanych domieszek, rozluźnianiu zwarcia, formowania pokroju drzewek. Zabiegi te mają stwożyć optymalne warunki dla wzrostu i rozwoju drzew porządanych w składzie gatunkowym.

W młodnikach wykonuje się przerzedzanie drzewek, usuwanie drzew chorych i wadliwych oraz rozpieraczy. Zabiegi te noszą nazwę czyszczeń późnych.

W drągowinach dalej prowadzi sie rozluźnianie drzew polepszając warunki wzrostu i wycinając drzewa, które w naturalnym lesie same by zamarły. Zabiegi te nazywamy trzebieżmi wczesnymi.

W starszych drzewostanach prowadzimy trzebieże późne, których zadaniem jest dalsze rozluźnianie zwarcia, popieranie dobrych jakościowo drzew, jak również inicjowanie powstania odnowienia naturalnego.


Asset Publisher Asset Publisher

Zurück

Badamy i chronimy polskie bieliki

Badamy i chronimy polskie bieliki

Pod takim hasłem po raz kolejny na terenie naszego nadleśnictwa, w porozumieniu z Komitetem Ochrony Orłów, udało się przeprowadzić obrączkowanie tych pięknych ptaków.

Na terenie Nadleśnictwa Turek istnieją obecnie trzy gniazda bielika, wokół których zostały wyznaczone, decyzją Dyrektora RDOŚ w Poznaniu, strefy ochronne obejmujące nierzadko bardzo ciekawe i zróżnicowane pod kątem gatunkowym, zbiorowiska leśne. Wcześniej potwierdzono, że w dwu gniazdach znajdują się po dwa młode. W pierwszym gnieździe pisklaki bardzo ostrożnie przetransportowano na ziemię, gdzie zostały przez ornitologów z #KOO dokładnie zmierzone, zważone i wyposażone w dwie obrączki: jedną z indywidualnym numerem i adresem Stacji Ornitologicznej w Gdańsku oraz drugą – kolorową, którą łatwo będzie można w przyszłości odczytać za pomocą lornetki czy lunety, np. na żerowiskach. Dzięki temu będzie można także zidentyfikować pochodzenie ptaków oraz określić ich wiek. Po wszystkim maluchy (jedno ok. 2,5 kg, drugie 3,1 kg) bezpiecznie wróciły do swojego gniazda. W drugim, wieloletnim i bardzo rozbudowanym gnieździe, stwierdzono także dwa młode, jednak pochwycenie ich i zaobrączkowanie było niemożliwe ze względu na bardzo duże rozmiary gniazda i wierzchołkowe położenie w koronie (szacunkowo 0,5 tony!). Przy trzecim gnieździe nie stwierdzono w tym roku ptaków dorosłych.
Obrączkowanie to jedna z podstawowych i klasycznych metod badawczych stosowanych w ornitologii. Dzięki niej ornitolodzy poznają m.in. długość życia ptaków, śmiertelność i jej przyczyny, trasy wędrówek, miejsca zimowania oraz mechanizmy rozprzestrzeniania się populacji i wzajemnych związków łączących ptaki zasiedlające często odległe miejsca. Liczymy na to, że ornitolodzy odwiedzą nas i nasze bieliki także w kolejnym roku.